نگاهی تطبیقی به شعر معاصر ایران و عراق از منظر ناسازواری‌های هنری

شاعران امروز با همنشین نمودنِ گونه‌هایِ ناهمگون و پیوند مفاهیم متناقض، شیوه‌ی هنجارین برخورد با واژگان را مورد تعرّض قرار می‌دهند. از این منظر، بخش وسیعی از نوآوری‌های زبان ادبی شاعران معاصر ایران و عراق - با توجّه به قرابت‌های خاصّ فکری و فرهنگی- در گستره‌ی تصویرپردازی‌های بدیعِ «متناقض‌نما» نمود یافته است. بدیهی است که ابهام چنین تصاویری باعث می‌شود که ذهن مخاطب در فضایی ناشناخته سیر نماید که اگرچه در نگاه نخست، با باورهای محتوم وی چندان هم‌خوانی ندارد، امّا پس از اندک درنگی، ناخواسته به همراهی با شاعر اقناع شود و از زیبایی‌های نهفته در ناسازواریِ هنری وی لذّت ‌بَرد. بر این اساس باید گفت، آفرینش تصاویر ادبی شاعران معاصر ایران و عراق در پوشش «متناقض‌نمایی»‌، هرگاه که با نوآوری هدف‌مند آنان همراه بوده و به ایجاد پیوندهای عمیق میان واژگان متضاد منجرگشته‌، یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که شاعران معاصر ایران و عراق با هم‌ساز نمودنِ واژگان ناسازوار، مخاطبان را در ژرفنای رفتارهای غیر معمولی غوطه‌ور ساخته‌اند که اغراض مشترک و قابل مقایسه‌ای را دنبال می‌کند و احساسات مخاطبان را در یک سطح تحت تأثیر قرار می‌دهد.